Η Τέχνη να Φροντίζεις Αυτούς που Αγαπάς

Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές· μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά που μπορεί να τους καταλάβει

Antoine De Saint-Exupery

Όλα θέλουν φροντίδα από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Από το πιο μικρό λουλούδι μέχρι την καρδιά ενός ανθρώπου… Έτσι, όπως ο Μικρός Πρίγκιπας φρόντιζε το τριαντάφυλλο του με στοργή και τρυφερότητα, έτσι κι εμείς χρειάζεται να προσέχουμε τους ανθρώπους μας, διότι δεν υπάρχει καρδιά ανθρώπου που να μην επιθυμεί έστω και λίγη φροντίδα…

Σε ένα όμορφο χωριό έξω από την Κοπεγχάγη ζούσε μια μεγάλη οικογένεια ελληνικής καταγωγής, άνθρωποι που αντιμετώπισαν αρκετές δυσκολίες, η κυριότερη να μεταναστεύσουν για ένα ομορφότερο αύριο. Εκεί η γιαγιά ήταν το στήριγμα, φρόντιζε τα παιδιά γεμάτη χαμόγελο, τρυφερότητα, πάντα με μια ζεστή και ανοιχτή αγκαλιά. Το σημαντικότερο όμως, ήξερε πως η αγάπη θέλει φροντίδα, αφοσίωση, έτσι μόνο ομορφαίνουν οι σχέσεις, αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου, όπως έλεγε.

Ένα βράδυ από εκείνα που νυχτώνουν για κάποιους νωρίς και η καρδιά εκλιπαρεί να ξημερώσει η γιαγιά μέσα σε όλες τις δυσκολίες κατέρρευσε συναισθηματικά. Σε μια γωνιά καθισμένη στο σαλόνι, δακρυσμένη, νιώθει μια αγκαλιά ζεστή από την μικρή της εγγονή, την Καρολίνα. Πόσο της έμοιαζε σαν άνθρωπος! Το κοριτσάκι χαϊδεύει τα μάγουλα της γιαγιάς της και την ρωτάει:

– Γιαγιά γιατί κλαίς; Στεναχωριέσαι; Φταίμε εμείς μήπως;

Η γιαγιά αποκρίθηκε με σιγανή, κομμένη φωνή:
– Όχι αγάπη μου, ίσα ίσα εσείς με κάνετε και νιώθω καλύτερα

– Μα γιαγιά, τρέχεις συνέχεια για εμάς, κουράζεσαι, πώς γίνεται να μας φροντίζεις τόσο;

– Έτσι είναι παιδί μου η αγάπη, ισχυρή! Αποκτά νόημα μόνο όταν την δίνεις, κι αυτό το πετυχαίνεις φροντίζοντας κυρίως τις καρδιές αυτών που αγαπάς…

Γίνεται αντιληπτό πως η γιαγιά με τόσα βάσανα και προβληματισμούς βρίσκει τρόπο μέσα από την αγάπη να σταθεί όρθια στις δυσκολίες. Έρχεται όμως η στιγμή της μικρής εγγονής να φροντίσει την γιαγιά της και να της δώσει το φως που χρειαζόταν για να σηκωθεί ξανά, να βγει από την στιγμή του πόνου που την είχε καταβάλει έντονα εκείνο το βράδυ… Μια σκηνή ενσυναίσθησης ανάμεσα σε αυτά τα δύο πρόσωπα, φροντίζουν ο ένας τον άλλον, αισθάνονται καλύτερα μαζί! Η αγάπη για να υπάρχει απαιτεί προσπάθεια, ενεργή παρουσία, διότι διαφορετικά είναι απλώς μια λέξη, μια αδιευκρίνιστη δύναμη που για κάποιους εμφανίζεται έτσι ξαφνικά…

Δίνουμε αγκαλιά σε αυτόν που την χρειάζεται, μιλάμε σε αυτόν που θέλει να ακούσει, φιλάμε αυτόν που ποθούμε ειλικρινά, ζούμε εκφράζοντας το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κάνει πραγματικά να νιώσουμε ζωντανοί, την αγάπη…