Για να δεχτείς αγάπη πρέπει πρώτα να μπορείς να δώσεις

Η αλήθεια είναι πως όλα ξεκινούν από εμάς, το μέσα μας είναι η αφετηρία. Εξάλλου, πώς μπορεί να αγαπήσει κάποιος έναν άλλον άνθρωπο όταν δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του; Αυτή την φορά θα ξεκινήσω με μια “Μια φορά κι έναν καιρό” ιστορία, γνωρίζοντας πως τις λατρεύουμε όλοι αυτές τις ιστορίες ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Πιστεύω πως ποτέ δεν θα νιώσουμε αρκετά μεγάλοι για τέτοιες ιστορίες, οποίος νιώθει, εκφράζω την λύπη μου για αυτόν…

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια κοπέλα που δεν μπορούσε να δει. Ήταν τυφλή μα τόσο όμορφη και γλυκιά, ακόμη και μέσα από την θλίψη της. Το πρόβλημα της την είχε καταβάλει τόσο που μισούσε όλους τους ανθρώπους. Αυτό που την βασάνιζε όμως περισσότερο ήταν ότι μισούσε τον ίδιο της τον εαυτό… Μόνο το αγόρι της έλεγε πως λάτρευε και είχε υποσχεθεί πως αν κάποτε έβρισκε την όραση της θα τον παντρευόταν. Κάποια στιγμή βρέθηκε κάποιος να δωρίσει δύο όμορφα και υγιή μάτια στην κοπέλα και εκείνη μπορούσε πλέον να αντικρύσει τον κόσμο και το αγόρι της. Από την χαρά της άρχισε να χορεύει και να τραγουδάει! Ήταν τόσο ευτυχισμένη που δεν μπορούσε να το πιστέψει. Το αγόρι που στεκόταν στο πλάι της όλο αυτό το διάστημα, έχοντας παρασυρθεί από την χαρά του που την βλέπει χαρούμενη, την ρωτάει, “τώρα που βλέπεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;” Η κοπέλα γυρνάει, τον κοιτάει, παρατηρεί ότι και το αγόρι της είναι τυφλό και αρνείται την πρόταση του… Το αγόρι φεύγοντας με δάκρυα στα μάτια, αποχωρεί απογοητευμένος. Λίγες μέρες αργότερα, της έγραψε ένα γράμμα. Το μόνο που έγραφε ήταν, “Μόνο να προσέχεις τα μάτια μου καλή μου“.

Η αγάπη δεν έχει να κάνει με κατακτήσεις, υλικά αγαθά και υποσχέσεις. Η αγάπη ζει στο τώρα, σε κάθε συνθήκη και με κάθε τρόπο. Μάθαμε να κοιτάμε τον άλλον μέσα από τα ρούχα του, την εξωτερική εμφάνιση και την οικονομική του κατάσταση, ξεχνώντας πως όλα αυτά κάποτε μπορεί να τελειώσουν. Απορρίπτουμε ανθρώπους στο πρώτο πρόβλημα, ξεχνάμε συναισθήματα και πρόσωπα στην πρώτη διαφωνία λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Όλα νομίζουμε ότι γυρίζουν γύρω από εμάς. Σας έχω νέα! Δεν γυρίζουν όλα γύρω από εμάς…

Μετά είναι και αυτές οι ατελείωτες επιθυμίες στους ανθρώπους, που μερικές φορές αν κάτσουμε να σκεφτούμε τι ζητάμε από τον κάθε άνθρωπο, θα πεθάνουμε σίγουρα από απογοήτευση. Να είναι γλυκός, να μιλάει, αλλά όχι πολυ. Να κάνει καλό σεξ, να είναι και καλός φίλος. Να ακούει, να δείχνει κατανόηση, να εμπιστεύεται, να συγχωρεί, να έχει χρήματα… Πραγματικά, που είναι αυτός ο άνθρωπος που τα έχει όλα αυτά;! Τις κατάλληλες συνθήκες τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Με τα αρνητικά και τα θετικά, τα προβλήματα και τις όμορφες στιγμές. Οι σχέσεις είναι γλυκές γιατί οι άνθρωποι τα έχουν όλα. Όλες οι στιγμές είναι σημαντικές, γιατί είναι ανθρώπινες!

Έτσι είναι η αγάπη, ισχυρή, με γερά θεμέλια στέκεται όρθια, γιατί η αξία της είναι ανεκτίμητη. Αγαπάμε με την καρδιά μας και στηρίζουμε τους ανθρώπους μας. Τους αγκαλιάζουμε, τους κρατάμε κοντά μας. Αν δεν μπορουμε να αγαπήσουμε έμπρακτα, ας αφήσουμε αυτούς που μπορούν. Η λύση είναι να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Όποιος δεν τα βρίσκει με τον εαυτό του, δεν εκτιμάει το «είναι» του και την προσωπικότητα του, είναι μοιραίο να στερηθεί ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν έμπρακτα πολύ…