Και ιδού το ερώτημα.. Ρατσιστής τελικά γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Με αφορμή το περιστατικό με το 8χρονο κοριτσάκι που εγκλωβίστηκε σε μια μεταλλική πόρτα ενός εργοστασίου στο Κερατσίνι και τα χιλιάδες ερωτήματα που εγείρονται γύρω από το σκηνικό του θανάτου της, μπήκα και γω στη διαδικασία της διερώτησης.. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.. Σύμφωνα με τα διάφορα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ ο υπάλληλος του εργοστασίου στις 17:30 πατάει το κουμπί για να κλείσει η μεγάλη μεταλλική πόρτα και κατευθύνεται προς το εσωτερικό της αποθήκης.

Λίγα δευτερόλεπτά μετά ενώ η πόρτα κλείνει σιγά σιγά – και χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα τους λόγους – ένα 8χρονο κοριτσάκι μπαίνει τρέχοντας μέσα στον χώρο του εργοστασίου, από τη Λεωφόρο Δημοκρατίας. Λίγο πριν κλείσει εντελώς η πόρτα, το κοριτσάκι αποφασίζει να βγει. Στην αρχή επιχειρεί αλλά διστάζει. Στη συνέχεια το επιχειρεί ξανά αλλά δεν προλαβαίνει. Το κορμάκι του εγκλωβίζεται πλέον ανάμεσα στην βαριά μεταλλική πόρτα και στον τσιμεντένιο τοίχο. Η πόρτα σφραγίζει και επικρατεί νεκρική σιγή. Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα αλλόκοτα.. Είκοσι λεπτά αργότερα, στις 17:50, ενημερώνεται ο γενικός διευθυντής και δίνεται εντολή να ανοίξει η πόρτα.

Τότε είναι που το άψυχο κορμάκι της μικρούλας πέφτει στο έδαφος. Και όμως.. κανείς δεν πλησιάζει. Κανείς δεν τρέχει να δει. Να διαπιστώσει τι συνέβη. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Και φευ! Όχι μόνο αυτό, παρά 40 λεπτά μετά, και ενώ το κοριτσάκι είναι στο έδαφος, από την πόρτα μπαίνει ένα όχημα. Η πόρτα ξανακλείνει και εγκλωβίζει για δεύτερη φορά (!) το κορμί του παιδιού. Τελικά, δέκα λεπτά μετά, στις 18:40, φτάνουν οι πρώτοι διασώστες. Σύμφωνα μάλιστα με άλλα ρεπορτάζ, φαίνεται σε βίντεο πως οι εργαζόμενοι του εργοστασίου είχαν δει το άψυχο κορμί του κοριτσιού να εγκλωβίζεται στην πόρτα του εργοστασίου και στην συνέχεια να πέφτει νεκρό, αλλά δεν έδωσαν την παραμικρή σημασία. Αδιαφόρησαν πλήρως! Μάλιστα, ένας από τους εργαζόμενους πλησίασε μετά και με το πόδι του σκούντησε το άψυχο κορμάκι του παιδιού για να διαπιστώσει αν ζει.

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα.. Δεν μπορούσε λέτε ο άνθρωπος να πιάσει το καρπό της μικρούλας και να διαπιστώσει αν υπάρχει σφυγμός; Ή απλώς να σκύψει για να δει αν αναπνέει αλλά να αρκεστεί σε ένα ποταπό σκούντημα με το πόδι λες και αυτό που κείτονταν μπροστά του νεκρό ήταν το κουφάρι ενός ζώου που μόλις είχε σκοτώσει με το όπλο του σαν δεινός κυνηγός;;;; Διάβασα κάπου ότι ένας από τους εργαζόμενους που έβλεπε την κάμερα νόμιζε πως επρόκειτο για κάποια σακούλα (!) Τι σακούλα να ήταν αυτή που περπατάει, που έχει το σουλούπι ενός μικροσκοπικού ανθρώπου, που φαίνεται στο βίντεο ότι έχει άκρα (χέρια-πόδια), που δεν πετάει στον αέρα αλλά έχει βάρος; Και αν «νόμιζαν» πως ήταν σακούλα, γιατί δεν κατέβηκαν αμέσως στην είσοδο για να ελέγξουν και να απομακρύνουν την «άτακτη» σακούλα;;; Νομίζω πως είναι πιο τίμιο να μην κρυβόμαστε πίσω από ποταπές δικαιολογίες που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. Η αλήθεια είναι ότι αδιαφόρησαν γιατί ήξεραν πως επρόκειτο για ένα «γυφτάκι». Και από ό,τι φαίνεται η ζωή ενός παιδιού με αυτή την καταγωγή, δεν έχει καμία απολύτως αξία.

Πόσο βαθιά είναι αυτά τα ρατσιστικά ένστικτα και πώς δημιουργούνται; Πώς καλλιεργούνται; Τι τατρέφει; Γεννιόμαστε με αυτά ή τα αποκτούμε στην πορεία της ζωής μας; Και πώς αλήθεια τα αποβάλλουμε; Μπορούμε; Ή άπαξ και εισβάλλουν στον οργανισμό μας πολλαπλασιάζονται σαν καρκινικά κύτταρα και κυριαρχούν σε όλα μας το «είναι»; Κάποτε ήμασταν «καλοί και ευγενικοί» άνθρωποι. Που σεβόμασταν τον πλησίον μας ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος, οικονομικής επιφάνειας, καταγωγής, σεξουαλικής ταυτότητας, σωματικής διάπλασης, πολιτικών πεποιθήσεων, και ό,τι άλλο. Σεβόμασταν την διαφορετικότητα του άλλου και τον αντιμετωπίζαμε ισάξια και δίκαια. Πώς έχουμε γίνει έτσι πλέον; Πώς έχει γίνει έτσι η κοινωνία μας; Τι κανιβαλισμός μας διέπει; Γιατί πάψαμε να αδιαφορούμε για την ανθρώπινη ύπαρξη;

[googlead]

Δεν θα σας κρυφτώ.. Και γω δεν τρέφω όμορφα συναισθήματα για την τσιγγάνικη φυλή. Αδυνατώ να αντιληφθώ την ιδιοσυγκρασία τους. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον τρόπο ζωής τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Για μένα είναι παρίες. Ζουν επιτηδευμένα στο περιθώριο της κοινωνίας και έχουν αναπτύξει ένα «κράτος εν κράτη». Δεν πληρώνουν φόρους στο κράτος στο οποίο βιώνουν, δεν νιώθουν πολίτες του, δεν υπακούουν στους νόμους του συντάγματος αλλά στον δικό τους
προσωπικό νόμο. Οι πεποιθήσεις τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες από τις δικές μου. Διαφωνώ με πολλές συμπεριφορές τους. Είμαι αντίθετη στον τρόπο που ασκούν επαιτεία ή προσφεύγουν στην ληστεία, είμαι αντίθετη στο ότι βγάζουν τα παιδιά τους στα φανάρια αντί να τα μορφώνουν και να τα κάνουν πολιτισμένους ανθρώπους.

Δεν ανέχομαι το θράσος τους, την αμορφωσιά τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν παύω να τους θεωρώ ανθρώπους. Είναι άνθρωποι με τους οποίους απλά δεν ταιριάζω. Όμως αυτό δεν μου επιτρέπει να τους υποβιβάζω σαν ανθρώπινες ζωές. Γιατί ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω αν κάποια ζωή αξίζει περισσότερο από κάποια άλλη; Ποιος είμαι εγώ που θα απαξιώσω μια ανθρώπινη ζωή επειδή δεν ανήκει σε μας, την «καλή φάρα»; Τελικά ρατσιστές γεννιόμαστε ή γινόμαστε; Το κουβαλάμε άραγε από τα γεννοφάσκια μας το μικρόβιο; Μήπως τελικά ο Χίτλερ και η θεωρία του περί «άριας φυλής» είχε μια βάση; Ο γερμανικός λαός υπέστη σίγουρα μια βαρβάτη πλύση εγκεφάλου. Όμως ξέρω ότι δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα κάπου στο βάθος προϋπήρχε το μικρόβιο της «φυλετικής ανωτερότητας». Σκεφτείτε πόσο εύκολα συσπειρώθηκε η οργή εναντίον των μεταναστών κάτι χρόνια πριν υπό την αιγίδα ενός κόμματος. Και εναντίον των ομοφυλόφιλων. Και στις μέρες μας πλέον εναντίον των διαφορετικών φυλών (για παράδειγμα των αθίγγανων) ή εναντίον των αντιεμβολιαστών. Γιατί πάντα πρέπει να είμαστε εναντίον κάποιας ομάδας που δεν κατανοούμε, δεν μας εκφράζει και
που δεν συμφωνούμε μαζί της; Γιατί είναι τόσο κακό να υπάρχει ποικιλομορφία σε μια κοινωνία;

Γιατί οι γκέι να μην έχουν ίσα δικαιώματα με τους στρέιτ; Γιατί οι αθίγγανοι να αντιμετωπίζονται σαν κατώτερα όντα που οι ζωές τους δεν έχει καμία αξία; Γιατί οι μετανάστες να είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Γιατί όλοι εμείς που εκφράζουμε ρατσιστικές συμπεριφορές – γιατί αρνούμαι να βάλω την ταμπέλα του «ρατσιστή» σε οποιονδήποτε από εμάς – γιατί όλοι εμείς να είμαστε ανώτεροι όλων; Καλύτεροι; Πιο σημαντικοί; Γιατί τελικά όποιος και αν είσαι, όποια μάνα και ας σε γέννησε, ό,τι και αν πιστεύεις, όσο σημαντικός και αν νιώθεις, κάποια μέρα θα βρεθείς κλεισμένος σε ένα ξύλινο κουτί θαμμένος δυο
μέτρα κάτω από τη γη. Και αν είσαι από τους άλλους, θα γίνεις στάχτη και περιεχόμενο ενός όμορφου βάζου ή στην καλύτερη θα σκορπιστείς σε κάποια θάλασσα.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε λίγο την οπτική μας και να αντιληφθούμε πως σε τούτη τη ζωή
ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι; Πως μπροστά στον θάνατο είμαστε όλοι ένα μάτσο κόκκαλα και
σάρκα; Μήπως;;
Food for thought..

Σχίζα Λουκία
Φιλόλογος / Ειδικός Παιδαγωγός