Τρελή Εποχή

Ζούμε σε μια εποχή οπού όλος ο κόσμος τρέχει από το πρωί μέχρι το βραδύ. Με τις
δουλειές δεν κάτσαμε ποτέ να μιλήσουμε, πρέπει να ανταπεξέλθουμε στις
υποχρεώσεις. Οι γονείς να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους που
έχουν τόσες υποχρεώσεις και τόσες δραστηριότητες. Τρέχουν να τους πάρουν τα
ακριβότερα παπούτσια γιατί τα έχει ο φίλος τους και όχι εμείς. Κάνουν τα χατίρια
στα παιδιά τους και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να έχουν εκείνα ακόμα μεγαλύτερες
απαιτήσεις, ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες. Και από την άλλη υπάρχει και μια
καταπίεση από τους γονείς στα παιδιά τους να σπουδάσουν και να γίνουν
επιστήμονες, να αποκτήσουν μια ειδικότητα, ενός γιατρού, ενός δικηγόρου, να
γίνουν ένας καλός εκπαιδευτικός. Να μάθουν πάλι δυο και τρεις ξένες γλώσσες και
εάν μπορούν και ακόμα περισσότερες. Δεν λέω ότι είναι κακό, αλλά μήπως όλα αυτά
είναι δικά μας απωθημένα και επιθυμίες που τα μεταφέρουμε στα παιδιά μας χωρίς
να το καταλαβαίνουμε;

Άραγε ρωτήσαμε ποτέ τα παιδιά μας τι θα επιθυμούσαν να γίνουν, κάτσαμε ποτέ να
μιλήσουμε στα παιδιά μας για τα δικά τους θέλω και εμείς να τα αποδεχτούμε και να
τους δώσουμε την όποια γνώση έχουμε και να τα καθοδηγήσουμε στα δικά τους
θέλω και όχι στα δικά μας;

[googlead]

Σίγουρα υπάρχουν και γονείς που λόγω υποχρεώσεων δεν έχουν τον χρόνο να
ασχοληθούν με τα παιδιά τους όσο θα χρειαζόταν, υπάρχουν όμως και γονείς που
είναι από επάνω από τα παιδιά τους και αντί να τα πιέζουν τα καθοδηγούν στο να
παίρνουν πρωτοβουλίες και τα ενθαρρύνουν τους στόχους τους. Οι σωστοί για εμένα
γονείς είναι αυτοί που καθοδηγούν τα παιδιά ώστε να πάρουν την απόφαση μόνα
τους και, εάν έχουν πάρει μια απόφαση λάθος, να τα διορθώσουν και να τους δείξουν
τον τρόπο και για ποιο λόγο έκαναν το λάθος, ώστε την επόμενη φορά να είναι πιο
αποφασισμένα και πιο προσεκτικά στο να πάρουν μια οποιαδήποτε απόφαση για να
βγουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία, σε μια κοινωνία που έχουμε μάθει να τα
λογαριάζουμε όλα με το χρήμα, με την ύλη και κοιτάμε ποιος θα ρίξει τον άλλον και
ποιος θα κοροϊδέψει τον άλλον.

Άνθρωποι που μόνο παίρνουν, άνθρωποι που μόνο δίνουν… Αλήθεια ποιο είναι το
σωστό και ποιο είναι το λάθος; Υπάρχει άραγε σωστό ή λάθος; Κανείς δεν ξέρει πια,
όλοι έχουμε γίνει καχύποπτοι και όλος ο κόσμος έχει μια επιθετικότητα απέναντι
προς τον συνάνθρωπό μας. Χάθηκε η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός, δεν
υπάρχει παιδεία. Πας καμία φορά να μιλήσεις σε άλλους ανθρώπους και βλέπεις μια
επιθετικότητα που βγάζουν, βλέπεις άλλους να ψάχνουν να βρουν έναν άνθρωπο να
πουν τον πόνο τους, έναν πόνο ξεχωριστό, έναν πόνο που βγαίνει ως παράπονο μέσα
από τα σπλάχνα της ψυχής τους. Και αυτό έχει γίνει γιατί έχουν πληγωθεί από
ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν, που πίστεψαν σε αυτούς και εκείνοι τους
κορόιδεψαν, τους εκμεταλλεύτηκαν. Και αυτό είναι το χειρότερο, να έχεις
ανθρώπους που μέχρι και τώρα θα έβαζες το χέρι στην φωτιά ότι τους εμπιστεύεσαι και ξαφνικά βρίσκεσαι πληγωμένος, προδομένος και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο μπορώ
να πω. Κρίμα και πάλι κρίμα!

Πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει όλο αυτό κανείς δεν
ξέρει, όπως κανείς δεν ξέρει και το κόστος ψυχής, μιας ψυχής που κουβαλάει ο
καθένας με όμορφες και άσχημες στιγμές. Ποτέ δεν ξέρεις τι βάρος έχει μια ψυχή
όταν βλέπεις έναν άνθρωπο. Και όλα είναι έτσι από τα παιδικά μας χρόνια, έτσι λένε
όλοι οι ειδικοί επιστήμονες. Για να το λένε όμως, έτσι θα είναι, δεν μπορεί να είναι
λάθος, έχουν γίνει μελέτες χρόνια ολόκληρα για την ψυχή. Και ο λαός μας λέει
«άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», πόσο σωστή κουβέντα τελικά αυτή. Κάποτε δεν
μπορούσα να την καταλάβω, μεγαλώνοντας όμως και μέσα από τις καταστάσεις που
μου έφερε η ζωή, μπόρεσα και κατάλαβα αυτό το οποίο λέγανε για την ψυχή.
Κάποτε βρισκόμουνα σε ένα νοσοκομείο για ένα δικό μου περιστατικό και γύρισε
ένας γιατρός και μου είπε την έξης κουβέντα «Ποτέ δεν ξέρεις το τι κουβαλάει ένα
κεφάλι μέσα του και το τι έχει». Τότε δεν το κατάλαβα και τόσο πολύ, όμως η φράση
μού είχε μείνει. Αργότερα κατάλαβα το πόσο σοφή και ορθή κουβέντα ήταν αυτή
που μου είπε ο γιατρός εκείνος. Έπειτα κοίταγα να πηγαίνω με ανθρώπους που είχαν
να μου προσφέρουν γνώση, μια γνώση που δεν διδάσκεται σε πανεπιστήμια ή σε
ιδιωτικές σχολές, μια γνώση που έχει να κάνει με την ψυχή και τον εσωτερικό μας
κόσμο. Αυτό ήταν το κίνητρο για να μπω σε μια εξερεύνηση του εσωτερικού
κόσμου, ενός κόσμου ανεξερεύνητου και αγνώστου για εμένα, γεμάτου μυστήριο και
συνεχείς ανακαλύψεις.

[googlead]

Ίσως το κίνητρο να ήταν ένα άσχημο περιστατικό που συνέβη στη ζωή μου. Μέχρι
τότε ήμουνα σε έναν κόσμο όπου όλα γύρω μου ήταν υπέροχα και ήταν μόνο χαρές.
Ξαφνικά όμως ήρθε και με βρήκε ο πόνος και τότε συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν
είναι μόνο χαρές αλλά και πόνος, πόνος πολύς και αβάστακτος όταν κάποια
πράγματα αλλιώς τα έχεις σκεφτεί, αλλιώς γίνονται και αλλιώς καταλήγουν. Βλέπεις,
άλλα λες ή ονειρεύεσαι και ξαφνικά γίνεται κάτι και φεύγει η γη κάτω από τα πόδια
σου. Αυτή είναι όμως η μαγεία της ζωής και δεν μπορείς να την αρνηθείς, γιατί η ζωή
είναι μόνο μια και υπάρχουν και τα καλά και τα κακά, σε όλα το ίδιο είναι και στους
ανθρώπους όλα έχουν δύο όψεις, και το καλό και το κακό. Μέσα από αυτά κοιτάμε
το τι μας δίδαξε βλέπουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, και κοιτάμε να μην τα
επαναλάβουμε πάλι. Πάντα κάτι μαθαίνεις από μια οποιαδήποτε συναλλαγή με
ανθρώπους, απλά χρειάζεται να μάθουμε το πώς διαχειριζόμαστε σε κάθε φάση τις
ζωής μας τα αισθήματα που μας προκαλούν.

Ένα κείμενο του Δημήτρη Σκυριανού