25 Νοεμβρίου: Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Με απόφαση του ΟΗΕ στις 17 Δεκεμβρίου 1999, η 25^η Νοεμβρίου έχει θεσπιστεί σαν Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ένα ζήτημα παγκόσμιου ενδιαφέροντος που τον τελευταίο καιρό μας έχει (δυστυχώς) απασχολήσει αρκετά.

Ήδη από τον Ιούνιο του 2020 ο ΟΗΕ προειδοποίησε για την ύπαρξη μιας ακόμα πανδημίας (Λες και μας έφτανε η μία που είχαμε ήδη!!): την παγκόσμια αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.

Είναι εξωφρενικό να πληροφορείται κανείς πως εν έτη 2021 τουλάχιστον το 55% των γυναικών έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με μία ή περισσότερες μορφές σεξουαλικής παρενόχλησης ενώ το 11% έχει υποστεί ψηφιακή παρενόχληση. Μία στις είκοσι έχει βιαστεί (!)

Τα στοιχεία που αφορούν την Ελλάδα θα πρέπει να μας βάλουν όλους μας σε σοβαρές σκέψεις σχετικά με το τι συμβαίνει στη σημερινή κοινωνία και στις ψυχές μας. Σύμφωνα με αυτά:

• Το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες.
• Το 16% των γυναικών που απευθύνονται στα Συμβουλευτικά κέντρα είναι αλλοδαπές.
• Το 70% των θυμάτων είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης και πάνω από το 50% των δραστών είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης.

Συμπέρασμα; Ο κύκλος της βίας δεν αναγνωρίζει οικογενειακή κατάσταση, εθνικότητα ή μορφωτική και κοινωνική τάξη. Ο καθένας από εμάς μπορεί να υπάρξει το θύμα ή να είναι ο δράστης κάποιας κακοποιητικής συμπεριφοράς.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Ποια είναι η νομοθεσία και τι προβλέπει;

Ν. 4531/2018 | Νόμος για την καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών: Πρόκειται για την ενσωμάτωση και κύρωση στην ελληνική νομοθεσία της απόφασης-σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, γνωστή και ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.

Εδώ αναλυτικά η σύμβαση της Κωνσταντινούπολης  https://vouliwatch.gr/votewatch/voting/40a4f099-a720-4dfb-aabb-54920fd79fde#articles

Η βία έχει πολλές μορφές. Διακρίνεται σε 4 μεγάλες κατηγορίες:

• Σωματική βία
• Σεξουαλική βία
• Ψυχολογική βία
• Οικονομική βία

Η βία όμως, με όποια μορφή της και αν εμφανίζεται, μπορεί εύκολα να φτάσει μέχρι και στον θάνατο. Είτε στον θάνατο του ίδιου του θύματος (όπως στις περιπτώσεις γυναικοκτονίας), είτε στον θάνατο του δράστη (όπως σε περιπτώσεις αυτοδικίας).

Το 2021 στην Ελλάδα γίναμε αποδέκτες φοβερών περιπτώσεων δολοφονίας. Είναι φρικτό να αναλογιστεί κανείς πως κάθε μήνα σημειώνεται και μια γυναικοκτονία. Συνολικά τους έντεκα πρώτους μήνες του έτους, έχουν δολοφονηθεί 14 γυναίκες (!)

Τρία χρόνια πριν η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη μας τάραξε συθέμελα. Οι βιαστές και δολοφόνοι της την πέταξαν στα βράχια, ενώ ήταν ακόμα ζωντανή, αφού αρνήθηκε να βρεθεί ερωτικά μαζί τους.

Λίγο αργότερα ακούγοντας για την υπόθεση της όμορφης Καρολάιν και του δράστη και συζύγου της Μπάμπη, θαυμάσαμε την εξαιρετική ερμηνεία του κατά την διάρκεια της έρευνας για την εύρεση των δολοφόνων της γυναίκας του. Και τελικά μείναμε με το στόμα ανοιχτό ανακαλύπτοντας πως ο ίδιος είχε στερήσει τόσο άνετα την ζωή της μητέρας του παιδιού του και κατόπιν έστησε το σκηνικό της δολοφονίας της. Αναρωτηθήκαμε που βρίσκει κανείς την  δύναμη και το σθένος να πνίγει επί 5 ολόκληρα λεπτά την σύντροφό του και μετά να έχει την ψυχραιμία να καταστρώσει σχέδιο διαφυγής.

Λίγο πριν τη δύση του 2021, ακόμα μια γυναίκα δολοφονείται. Μια 48χρονη που δολοφονείται από τον σύζυγό της. Την μαχαίρωσε 23 φορές στην κρεβατοκάμαρά τους. «Σκότωσα τη γυναικά μου» έτσι απλά.

Πόσο εύκολο είναι τελικά να χρησιμοποιήσεις βία; Πόσο εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε από εμάς να χειροδικήσει, να προσβάλει, να σκοτώσει; Και με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να φτάσει σε αυτό το σημείο; Να χάσει τον έλεγχο; Να περάσει τα όρια; Να δώσει τον έλεγχο στο τέρας που θρέφει μέσα του;

Μια φίλη μου κάποτε μου είχε πει «Ποτέ δεν ξέρεις τελικά ποιον πραγματικά έχεις δίπλα σου. Γιατί όλοι μας κρύβουμε καλά έναν κακό εαυτό. Και όταν αυτός αποκαλύπτεται, τότε νιώθεις σαν να έχεις βιώσει μια ολόκληρη ζωή με έναν άγνωστο». Η ίδια ως θύμα κακοποίησης από τον σύζυγό της, είχε πολλά να μου πει. Παραθέτω ένα κομμάτι της συνέντευξης..

«Τον σύζυγό μου τον γνώρισα όταν ήμουν 22 χρονών. Μικρή. Δεν είχα προλάβει να γεμίσω με εμπειρίες. Άλλωστε δεν ήμουν ποτέ κοπέλα που αρεσκόταν σε πρόσκαιρες σχέσεις. Περίμενα.. πώς το λένε; Τον πρίγκιπα του παραμυθιού πάνω στο άσπρο άλογο. Και ήρθε. Ή έστω έτσι νόμιζα. Παρουσιάστηκε σαν τον τέλειο άντρα. Εκείνον που ξέρει τι θες πριν ακόμα το εκφράσεις με λέξεις. Ο ευγενικός, ο ανοιχτοχέρης, ο συναισθηματικός, ο ειλικρινής, ο τόμπρος, ο πιστός.. Με λίγα λόγια ο ΕΝΑΣ! Δεν προσπάθησε πολύ ώστε να τον ερωτευτώ. Άμαθη εγώ άλλωστε. Είπα, έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας. Και έπεσα με τα μούτρα. Σε όλα ναι. Ό,τι και αν μου ζητούσε, το έκανα δίχως αντίρρηση. Είχε μάθει να με χειρίζεται εύκολα. Χρησιμοποιούσε πολύ το συναίσθημα για να το επιτυγχάνει. Το έβλεπα αλλά δεν με ενοχλούσε. Το θεωρούσα «γλυκό».

Παντρευτήκαμε σχετικά γρήγορα. Μέχρι τότε δεν είχε δώσει κανένα δείγμα κακοποιητικής συμπεριφοράς. Οι καυγάδες μας είχαν την μορφή ενός συνηθισμένου καυγά ενός ζευγαριού. Συνήθως εκείνος έκανε το πρώτο βήμα για να τα ξαναβρούμε καταλήγοντας βέβαια σχεδόν πάντα ότι εγώ έφταιγα. Μετά από κάποια στιγμή το είχα πιστέψει και γω. Έφταιγα. Δεν είχα άλλες εμπειρίες οπότε ήταν λογικό να έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο. Αλλά εκείνος παρόλα τα λάθη μου, με ανέχεται. Γιατί με αγαπάει. Αυτό δεν είναι το νόημα;

Η κατάσταση άλλαξε μετά τον πρώτο χρόνο γάμου. Ήταν σαν να άλλαζε σταδιακά. Ξεκίνησε με γκρίνια και σταδιακά κορυφωνόταν. Γκρίνια για όσα ξόδευα, γκρίνια επειδή είχα παράλογες απαιτήσεις, γκρίνια γιατί δεν το καταλάβαινα και δεν τον υποστήριζα ουσιαστικά. Και γω προσπαθούσα. Ο Θεός ξέρει πόσο πολύ προσπαθούσα να τα κάνω όλα σωστά για να ακούσω έναν καλό λόγο. Αλλά ο καλός λόγος δεν ερχόταν ποτέ. Για ό,τι έκανα, έφτυνε πάντα ένα παράπονο. Όσα καλά και αν έκανα, εκείνος πάντα θα θυμόταν το ένα λάθος που είχα κάνει. Είχα αρχίσει σταδιακά να χάνω το χαμόγελό μου. Και κείνος την υπομονή του. Πλέον είχα γίνει υπερευαίσθητη. Κάθε φορά που «μου τα έχωνε», εγώ έμπηγα τα κλάματα. Δεν άργησε η στιγμή που εκείνος έχασε την ψυχραιμία του. Όταν το χέρι του προσγειώθηκε με δύναμη πάνω στο υγρό μάγουλό μου, ένιωσα πως χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έπεσα. Όταν έστρεψα το βλέμμα μου να τον κοιτάξω, είδα την ένταση μέσα στα μάτια του. Δεν αναγνώριζα πλέον τον σύντροφό μου. Απέναντί μου είχα έναν ξένο. «Επιτέλους έσκασες! Ελπίζω να μπήκε πλέον το μυαλό σου στη θέση του!» τον άκουσα να φωνάζει.

Δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Θες ντρεπόμουν; Θες φοβόμουν; Την επόμενη μέρα είχα ένα ολόμαυρο μάτι. Δεν πήγα στη δουλειά. Δούλευα τότε σαν γραμματέας σε ένα οφθαλμιατρείο. Απέφυγα να δω τον οποιονδήποτε. Όχι ότι μου είχαν μείνει και πολλοί να δω πλέον. Οι γονείς μου ζούσαν εκτός Αθηνών. Η αδερφή μου παντρεμένη με δύο παιδιά. Μιλούσαμε καμιά φορά στο τηλέφωνο. Όσο για φίλες; Καμία πλέον δεν μου μιλούσε. Είχε φροντίσει ο σύζυγος για αυτό. Τις θεωρούσε όλες κακή επιρροή. Ότι δεν μου αξίζουν αυτές οι φίλες γιατί με ζηλεύουν και θέλουν το κακό μου. Και γω τον πίστεψα. Γιατί μέχρι τότε πίστευα ότι με αγαπάει αληθινά και με φροντίζει.

Μετά το βίαιο περιστατικό ο σύζυγός μου ήρθε φουλ μετανιωμένος. Με γέμισε 1.000 συγγνώμες. Μου είπε ότι έχασε τον έλεγχο και ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό.. φτάνει και γω να προσέχω και να μην τον ξαναφτάσω στα όριά του. Έκανε ένα φοβερό λογύδριο γεμάτο με τις δικές μου ευθύνες και για κάποιο λόγο με έπεισε στο τέλος. «Συγγνώμη» του είπα και ακόμα δεν το πιστεύω πως ξεστόμισα τέτοια μπούρδα.

Και τώρα θα με ρωτήσεις.. «Γιατί δεν έφυγες;» Δεν ξέρω.. Ακόμα δεν ξέρω γιατί δεν έφυγα τότε. Πίστεψα πως όλα αυτά ήταν μόνο ένα κακό όνειρο. Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και με διέψευσε πανηγυρικά. Πολύ σύντομα ξαναέγινε.. και ξανά.. και ξανά.. και ξανά.. και ξανά.. Κάποια στιγμή είχα χάσει το μέτρημα. Δεν θυμόμουν καν τις δικαιολογίες μετά από κάθε φορά. Το μόνο που μου έχει ακόμα μείνει είναι το «Εσύ φταις. Εσύ με κάνεις έτσι. Εγώ δεν είμαι έτσι».. Εγώ έφταιγα. Είχε δίκιο. Έφταιγα γιατί δεν είχα βρει το θάρρος να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτό το μαρτύριο. Κάθε φορά με τούμπαρε. Και κάθε φορά γίνονταν τα ίδια.

Παράλληλα προσπαθούσαμε για παιδί. Δεν τολμούσα να του φέρω αντίρρηση. Στην αρχή του γάμου η σκέψη του παιδιού μου έφερνε χαρά. Πλέον μου έφερνε τρόμο. Όσο όμως και αν προσπαθούσαμε, το παιδί – ευτυχώς –  δεν ερχόταν. Και κει είπα ότι μάλλον υπάρχει Θεός και με λυπήθηκε.

Την τελευταία φορά το πράγμα ξέφυγε. Με έστειλε στο νοσοκομείο. Με ξυλοφόρτωσε έξω από το χώρο της δουλειάς μου. Με βρήκε σε άθλια κατάσταση ο οφθαλμίατρος και με πήγε άρον άρον στο νοσοκομείο. Εκεί όσες δικαιολογίες και αν μάσησα, δεν έπεισα κανέναν. Ένας ψυχολόγος με επισκέφτηκε στο δωμάτιο. Μου είπε πως ποτέ δεν είναι αργά να αντιδράσω. Ότι θα πρέπει να φανώ δυνατή και να πάρω επιτέλους την ζωή στα χέρια μου. Πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Τους είπα τα πάντα. Όλα. Εκείνοι μου βρήκαν έναν καλό δικηγόρο ο οποίος ανέλαβε όλο το σκηνικό.

Κατάφερα να βγω ζωντανή από όλον αυτόν τον εφιάλτη αλλά με χιλιάδες πληγές στο σώμα και στη ψυχή. Χρειάστηκα χρόνια ψυχοθεραπείας για να διαχειριστώ το αίσθημα ενοχής που μου είχε δημιουργήσει εκείνος. Ακόμα κάνω και πολύ φοβάμαι πως ποτέ δεν θα πάψω. Δυσκολεύομαι πολύ να συνάψω σχέσεις, είτε φιλικές, είτε ερωτικές. Πήρα διαζύγιο πριν 5 χρόνια αλλά εγώ νιώθω σαν να ήταν μόλις χθες.

Τι έχω να πω σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω που βρίσκονται τώρα στη θέση που υπήρξα και γω; Να βρουν το θάρρος και να τρέξουν μακριά. Να σωθούν. Όσες ελπίδες και αν τρέφουν πως θα αλλάξει, είναι φρούδες. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Απεναντίας.. θα κλιμακωθεί. Εγώ πρόλαβα και έφυγα πριν να είναι αργά. Άλλες δεν ήταν τόσο τυχερές όσο ήμουν εγώ. Ο θάνατός τους ήταν η διαφυγή τους. Πόσες ακόμα νεκρές γυναίκες πρέπει να μετρήσουμε για να καταλάβουμε πως πρέπει να κινητοποιηθούμε από μόνες μας; Εμένα μου πήρε σχεδόν 10 χρόνια. Και άργησα..»  (Μαρίνα, 35χρονών – θύμα ενδοοικογενειακής βίας)

Είναι άραγε ο κύκλος της βίας ένας φαύλος κύκλος; Μπορεί άραγε να σπάσει κανείς αυτήν την αλυσίδα ή μήπως τελικά η βία γεννάει πάντα βία; Και γιατί τα τελευταία δύο χρόνια τα ποσοστά γυναικείας κακοποίησης έχουν αυξηθεί δραματικά;

Λόγω σπουδών και επαγγελματικής δραστηριότητας έχω συνομιλήσει με αρκετούς ανθρώπους που έχουν βιώσει περιστατικά βίας στη ζωή τους. Είτε ως θύματα, είτε ως θύτες. Αυτό που έχω αντιληφθεί είναι πως υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον αυτοέλεγχο και στην άσκηση βίας. Μια λεπτή γραμμή που δυστυχώς τα τελευταία 2 χρόνια πολύ εύκολα παραβιάζεται. Πολλοί διατείνονται πως φταίει η πανδημία. Οι δυο καραντίνες, η απομόνωση, η τρομοκρατία που υποκείμεθα, ο φόβος απέναντι στην έντονη παρουσία του θανάτου.

Η αλήθεια είναι πως η πανδημία και η καθοριστική αλλαγή στην καθημερινότητά μας και στην κοινωνικότητά μας, μας έχει επηρεάσει αρνητικά. Θα έλεγε κανείς πως έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι. Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ένα κοινωνικό ον. Δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Αποζητάει την παρέα, την συντροφιά, έχει ανάγκη να αποτελεί μέρος μιας ομάδας. Η απομόνωση στην οποία μας επέβαλαν οι δύο καραντίνες, μας έκαναν λιγάκι αντικοινωνικούς. Κλειστήκαμε στο σπίτι μας όντας όμορφοι άνθρωποι, και βγήκαμε ξανά σαν εξαγριωμένα θηρία.

Είναι κάτι που το βλέπουμε καθημερινά. Στον δρόμο.. Έχει αλλάξει ο τρόπος που οδηγούμε. Έχουμε γίνει πιο νευρικοί, πιο ανυπόμονοι, πιο «ωχαδερφικοί». Δεν το έχουμε σε τίποτα να πιαστούμε στα χέρια για μια θέση πάρκινγκ, να βγάλουμε όπλο επειδή κάποιος μας την είπε επειδή παραβιάσαμε ένα στοπ, να χειρονομήσουμε χυδαία σε κάποιον επειδή δεν πάει όσο γρήγορα θα θέλαμε. Στις κοινωνικές μας επαφές.. Έχουμε ξεχάσει να μιλάμε. Να επικοινωνούμε. Είμαστε σαν τους πρώτους ανθρώπους που επικοινωνούσαν με κραυγές και ούγκα-φούγκα! Με μεγάλη ευκολία κρίνουμε τον απέναντί μας. Τον προσβάλουμε, τον μειώνουμε, τον ακυρώνουμε γιατί έχουμε ξεχάσει πλέον να είμαστε ευγενικοί και πολιτισμένοι. Δεν συζητάμε πια παρά επιβάλλουμε την γνώμη μας την οποία υποστηρίζουμε σθεναρά γιατί έχουμε ξεχάσει πλέον να ακούμε. Έχουμε βουλιάξει στον εγωισμό μας και είμαστε τρελά ερωτευμένοι με το Εγώ μας.

Ακόμα και ο τρόπος που φλερτάρουμε έχει διαφοροποιηθεί. Πλέον είμαστε πιο επιθετικοί. Δεν ζητάμε αυτό που θέλουμε από τον άλλον. Το απαιτούμε. Δεν δεχόμαστε την άρνηση. Θολώνουμε και παίρνουμε ό,τι θέλουμε με τη βία ρίχνοντας την δικαιολογία ύστερα «Το’θελε κατά βάθος αλλά μου έκανε τη δύσκολη/το δύσκολο» ή το καλύτερο «Με προκάλεσε και πήρε ό,τι έπρεπε».

Στον επαγγελματικό τομέα.. Πατάμε επί πτωμάτων προκειμένου να ανέβουμε επαγγελματικά αδιαφορώντας αν έχουμε τα προσόντα για την ανέλιξη αυτή. Με ευκολία κρίνουμε τον άλλο που κατάφερε κάτι για το οποίο εμείς ακόμα παλεύουμε μειώνοντας την επιτυχία του με θράσος. Δεν θέλουμε κανείς γύρω μας να είναι ευτυχισμένος γιατί δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι ευτυχισμένοι. Είμαστε πλέον στην πλειοψηφία μας «Δεν έχω κατσίκα. Ο γείτονάς μου έχει κατσίκα. Εύχομαι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Η ζήλεια μας πλέον είναι ζηλοφθονία και μας τρώει τα σωθικά.

Η καραντίνα μας έκανε να είμαστε πλέον εγκλωβισμένοι στον κακό μας εαυτό. Μας έκανε εγωιστές. Μας έμαθε να λειτουργούμε σαν μονάδες ενώ έχουμε γεννηθεί μισοί που αναζητούν το άλλο τους μισό προκειμένου να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι. Μας έμαθε να είμαστε μίζεροι και κακοί. Μας έμαθε πως αυτό που έχει σημασία είναι ο εαυτός μας. Αυτός έχει μόνο αξία. Για τον συνάνθρωπό μας δεν νοιαζόμαστε. Δεν υπολογίζουμε κανέναν. Παρά μόνο τον εαυτούλη μας..

Έχουμε διχαστεί. Έχουμε μπερδευτεί. Δεν ξέρουμε πού τελειώνουν τα δικά μας δικαιώματα και πού αρχίζουν του άλλου. Δεν μπορούμε πλέον να ελέγξουμε τις ορμές μας. Τον θυμό μας. Την έντασή μας. Ξεσπάμε σε λάθος ανθρώπους. Σε λάθος πράγματα. Είμαστε θηρία ανήμερα και δεν μπορούμε να μας ελέγξουμε. Κάπου χάσαμε το μέτρημα και κοντεύουμε να χάσουμε και το πλοίο.. Δεν ξέρουμε τι μας φταίει και ξεσπάμε στα πάντα. Μας ενοχλεί η κατάσταση που βιώνουμε. Μας ενοχλεί που μας επιβάλλουν να κάνουμε πράγματα και μας απαγορεύουν να κάνουμε άλλα. Νιώθουμε πως έχουμε γίνει πιόνια μιας παρτίδας σκάκι που δεν είναι καν δικιά μας. Και απέναντι σε όλα αυτά νιώθουμε ανήμποροι να αντιδράσουμε. Όχι γιατί δεν θέλουμε αλλά γιατί δεν έχουμε ιδέα πώς πρέπει να αντιδράσουμε. Και έτσι όλη αυτή η ένταση διοχετεύεται σε λάθος αντιδράσεις.

Τι πρέπει να κάνουμε; Μια εσωτερική αναζήτηση. Να βρούμε τους χαμένους μας εαυτούς. Την χαμένη μας ανθρωπιά. Δεν είμαστε ζώα. Δεν είμαστε θηρία. Είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι που γνωρίζουμε τα όριά μας και μπορούμε να συγκρατήσουμε τις ορμές μας. Πρέπει να γυρίσουμε το βλέμμα στον άνθρωπο που κάθεται δίπλα μας στο τρένο και να τον κοιτάξουμε με κατανόηση, όχι με περιφρόνηση. Να αποδεχτούμε τον διαφορετικό άνθρωπο που στάθηκε δίπλα μας στη στάση του λεωφορείου έτσι όπως είναι ακόμα και ας μην κατανοούμε πλήρως τι πρεσβεύει. Να χαμογελάσουμε στον συνάδελφο που πήρε προαγωγή και να γίνει πρότυπο προς μίμηση για μας και όχι να τον δηλητηριάσουμε με την κακία μας. Να αγκαλιάσουμε τον σύντροφο που προσπαθεί κάθε μέρα να μας φροντίσει και να μας αγαπάει, στην μάνα που ανησυχεί, στον πατέρα που μοχθεί, στον φίλο που συμπαραστέκεται.

Η βία όποια μορφή και αν έχει δεν είναι αποδεκτή. Μπορεί σε αυτό το άρθρο να αναφερθήκαμε κυρίως στην βία κατά των γυναικών (ένεκα μέρας) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θεωρούμε λιγότερη σημαντική ή ότι δεν υφίσταται οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας και κακοποίησης (παιδιού, άντρα, ηλικιωμένου, ομοφυλόφιλου, μετανάστη, κλπ.) Η βία δεν είναι η λύση. Είναι απλώς άλλο ένα πρόβλημα στα πολλά που έχουμε πλέον στην καθημερινότητά μας. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλες πληγές. Φροντίζουμε ήδη αυτές που έχουμε. Θέλουμε φροντίδα και επούλωση..

Σχίζα Λουκία

Ειδικός Παιδαγωγός/Φιλόλογος

Γυναίκα..